Powrót z zagranicy o kilka dni za wcześnie może pozbawić ulgi w PIT

Prawo do skorzystania z ulgi w podatku dochodowym dla powracających z zagranicy przysługuje tym osobom na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem wolne od podatku dochodowego są przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte: ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy, z umów zlecenia,  z pozarolniczej działalności gospodarczej, z zasiłku macierzyńskiego – w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego (z zastrzeżeniami).

Żeby skorzystać z ulgi trzeba spełniać pewne warunki. Okazuje się, że ustalenie tego prawa wcale nie jest takie proste. Problemy miała podatniczka powracająca z Norwegii. W okresie od 1 stycznia do 19 października 2021 r. mieszkała ona w Polsce i w tym kraju miała stałe miejsce zamieszkania. W tym okresie centrum jej interesów osobistych i gospodarczych znajdowało się w Polsce. Natomiast od 19 października 2021 r. do 10 grudnia 2024 r. mieszkała w Norwegii, gdzie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. W tym okresie miała w Norwegii również centrum interesów osobistych i gospodarczych.
W interpretacji z 3 kwietnia br. dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odmówił podatniczce prawa do ulgi na powrót (0115-KDIT2.4011.133.2025.2.ENB). Stwierdził, że jak wynika z art. 21 ust. 43 pkt 2 ustawy o PIT, jednym z warunków zastosowania zwolnienia przedmiotowego jest okoliczność, że podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:

trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem dyrektora KIS, jeśli więc podatnik powrócił do Polski w 2024 r., istotne jest również, aby nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski w okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok powrotu, tj. w latach 2021, 2022, 2023.

Tymczasem z analizy sprawy wynika, że od 1 stycznia do 19 października 2021 r. podatniczka zamieszkiwała w Polsce, a następnie dopiero od 19 października 2021 r. do 10 grudnia 2024 r. zamieszkiwała w Norwegii. Oznacza to, że nie został spełniony warunek braku miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres obejmujący trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok 2024, w którym zmieniła ona miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W konsekwencji, niezależnie od spełnienia pozostałych przesłanek, podatniczce nie przysługuje prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ww. ustawy o PIT.

Warunki  skorzystania z ulgi na powrót :

Kluczowym – i jednocześnie najbardziej „pułapkowym” – warunkiem jest brak miejsca zamieszkania w Polsce przez trzy pełne lata kalendarzowe poprzedzające rok powrotu. Oznacza to, że podatnik nie może mieć miejsca zamieszkania w Polsce w żadnym z trzech pełnych lat przed rokiem powrotu – ani przez jeden dzień. Tu nie ma miejsca na interpretację w duchu „blisko było” – obowiązuje literalna wykładnia.

By organy podatkowe uznały, że w tym roku posiadała miejsce zamieszkania w Polsce. W konsekwencji nie można mówić o trzech pełnych latach kalendarzowych bez rezydencji podatkowej w Polsce (2021, 2022, 2023) – a to automatycznie wyklucza możliwość zastosowania ulgi.