Wydatków na jedzenie przedsiębiorcy – nawet udokumentowanych fakturą – nie można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, że noszą one znamiona wydatku prywatnego. Pewną rekompensatą jest tutaj fakt, iż przedsiębiorca może naliczyć sobie diety i ująć je w kosztach, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. regulacji, jest rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zatem, aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:

-być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
-służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,

– wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.